Er was eens een clowntje, dat werkte in het circus. Ze vond het prachtig om in de arena te staan, haar grappen te maken en trucs te laten zien aan de mensen. En als er soms iets mis ging, dan lachte ze gewoon heel hard om zichzelf. Als klein meisje had ze altijd al gedroomd van deze baan, van de grappen, het brengen van vrolijkheid aan de mensen. En het publiek was gek op haar!
Toen ze ooit, lang geleden, zich klaar maakte voor haar allereerste optreden in het circus, had ze van haar oma een heel bijzonder paar schoenen gekregen. Magische schoenen waren het, zo vertelde zij haar. Waarmee oma ooit, in haar jonge jaren, zelf had opgetreden. Dankbaar nam het meisje de schoenen aan, en ze droeg ze, vol trots, elke keer als ze de arena in stapte. De mensen klapten, de mensen lachten, riepen haar toe, en wilden na afloop met haar op de foto. Het clowntje genoot.
Maar na jaren van optreden, sliep ze ineens wat slechter. ’s Morgens vroeg, terwijl het hele circuskamp nog in diepe rust was, maakte ze dan een rondje langs de andere tenten. Vooral bij de leeuw kon ze urenlang staan kijken. Als hij soms zomaar superhard begon te brullen, schrok ze zich een hoedje, maar ze voelde ook een soort steekje van jaloezie, al wist ze niet eens precies waarop. Het enige nadeel van dit vroege rondje, was dat ze op haar weg naar de arena dan langs de tent van haar collega Pierrot moest. Vreselijk vond ze dat. Overdag probeerde ze hem altijd zo veel mogelijk te mijden, maar helaas was er geen andere weg om van de leeuwenkooi naar de arena te komen. Zo snel mogelijk probeerde ze langs de tent te sluipen, met haar handen op haar oren om zijn harde snikken maar niet te hoeven horen, en de andere kant op kijkend om zijn grote tranen niet te hoeven zien, de pijn in haar buik negerend.
Als ze na zo’n rondje langs de tenten de arena in stapte, voelde ze zich anders. Ze lachte wel, ze deed haar act, het publiek klapte, ze ging op de foto met de enthousiaste fans. Maar het leek alsof haar grote clownsschoenen van oma op deze dagen net wat strakker zaten, ze leken zelfs een beetje te krimpen, elke keer dat ze in de ochtend bij de leeuw had staan kijken en vervolgens langs de tent van Pierrot was gerend.
En zo verstreek de tijd, tot op een dag het clowntje de arena in stapte en geen stap meer kon zetten. Haar magische schoenen knelden zó, dat ze geen kant meer op kon. Verstijfd stond ze in het midden van de arena, en keek naar het publiek om zich heen, dat vol spanning afwachtte, naar haar keek. Ze probeerde naar de positie voor haar eerste act te lopen, maar haar voeten kwamen niet in beweging. Ze bewoog met haar armen, trok gekke bekken, maar niemand lachte. Ze voelde de spanning in haar lijf, ze moest iets doen, iets zeggen. De mensen aan het lachen maken, daar waren ze voor gekomen!
Plotseling biggelden de tranen over haar wangen. “Ik ben zo bang”, zei ze zacht. “Ik wil soms zo graag zoals die grote leeuw zijn, die lekker begint te brullen als hij daar zin in heeft, zonder bang te zijn dat iemand van hem schrikt en hem uit de weg zal gaan. Maar ik ben zo bang dat dan niemand meer naar het circus zal komen, jullie me allemaal in de steek zullen laten.” Bedrukt keek ze naar haar tenen.
En tegelijkertijd gebeurde er iets geks. De schoenen van oma begon weer wat ruimer aan te voelen, ze leken een klein beetje te groeien! Het clowntje bleef maar praten, uren en uren vertelde ze. Het was doodstil in de zaal, de mensen hingen aan haar lippen. Soms begon er iemand te lachen, of te huilen. Een paar mensen stonden op en verlieten de zaal, al prevelend: “Hier heb ik toch verdomme niet voor betaald!”. Maar het clowntje kon niet meer stoppen: ze praatte, ze lachte, liet dikke tranen over haar wangen biggelen, en soms brulde ze zelfs als de leeuw, of maakte en pirouetje. En toen ze eindelijk klaar was, stonden de mensen die waren gebleven op de banken, ze bleven maar klappen!!!
De magische schoenen van oma waren inmiddels weer zo groot geworden, dat ze er over struikelde toen ze naar voren wilde stappen om een buiging te maken. Lachend lag ze in het zand van de arena, tot grote hilariteit van het publiek. Gelukkig had Pierrot in de coulissen het hele gebeuren gade geslagen.
Hij rende de arena in en hielp het clowntje overeind. Hand in hand maakten ze een grote buiging. Het clowntje keek even naar boven. “Dankjewel, oma”, fluisterde ze.