Same shit

Ik draai de kraan naar rechts. Er gebeurt niks. Wat irritant, ik had me graag even opgefrist na de lange vlucht naar Kaapstad. Gelukkig komt een vriendin me ophalen van het vliegveld. We drinken nog even een cocktailtje op mijn goede aankomst. Zonder ijs, dat wel, daar moet je in dit soort landen natuurlijk niet aan beginnen. De volgende dag maken we een trip naar Kirstenbosch, een prachtige botanische tuin in de buurt van Kaapstad. Het is er groen, en we picnknicken in het gras, onze voeten in het  meertje. Helaas doet het kraantje het niet, dus werken we onze vieze voeten weer terug in onze gympen. Eenmaal thuis gekomen frissen we ons op om nog even lekker uit eten te gaan. De douche mag helaas maar heel eventjes aan, om niet boven de 50 liter waterverbruik per persoon per dag te komen, die door de Zuid-Afrikaanse overheid is opgelegd. Mijn conditioner laat ik maar even achterwege.

Advertenties

Anders ben je mijn date niet meer

Hij had gedacht dat het eenzaam zou zijn. Al zijn vrienden nog gewoon thuis bij hun gezin, en hij ineens weer alleen. Na zo lang. Zijn laatste eerste date stamde uit het tijdperk dat je haar thuis in haar studentenhuis moest opbellen, en je dus eerst door drie huisgenoten heen moest worstelen voor je haar aan de lijn kreeg.

Nu ging dat online, zo was hem verteld, en op het laatste mannenweekend hadden zijn nog getrouwde vrienden maar wat graag een profiel voor hem aangemaakt. Drie goede foto’s, een gevatte omschrijving, en hij was erbij. Het grote swipen kon beginnen.

Verborgen gebreken

Het is net als in een antiekwinkel. Er staan allerlei mooie oude spulletjes. Ze staan prachtig uitgestald. De antiquair heeft precies de goede plek gekozen, het mooiste licht.

Afwerkkwaliteit

Al mijn vrienden zijn aan het verbouwen. Nouja, niet al mijn vrienden natuurlijk, maar soms heb je zo’n fase die in je vriendenkring even overheerst. Een tijdje geleden was dat trouwen. Toen kinderen krijgen. En nu dus verbouwen. Ooit was het trouwens feesten. En bier drinken. Maar da’s heel lang geleden.

Maargoed, verbouwen dus. Zo komt het dat ik de laatste tijd vaak gesprekken heb of bijwoon, waarin zinnen voorkomen als: “Door wie heb jij dat laten doen?” “Hoe lang deed hij erover?”, “Nam hij dan zelf alle materialen mee die hij nodig had?” en: “Wat vond je van de afwerkkwaliteit? Was die een beetje ok?”

En laten we eerlijk zijn, die gesprekken hadden we vijftien jaar geleden eigenlijk ook.

Verbluffend

Ik heb nieuwe blokjes. Voor in de afwasmachine. Ze maken schoon, maar zijn ook spoelglansmiddel. En zout. En dat levert ‘verbluffende resultaten’ zo belooft de verpakking mij.

Ik kijk ernaar uit, want verbluffend is nou niet direct een woord dat ik associeer met afwassen en bijbehorende resultaten. Ik denk persoonlijk meer aan een deeltjesversneller, de eerste man op de maan of een medicijn tegen kanker. Dat lijkt me nou verbluffend.

Maar dat gevoel – precies dat gevoel – hebben mensen dus ook als ze hun vaatwasser opentrekken en een perfect helder glas tevoorschijn halen.

Dat vind ik dan weer verbluffend.

De eerste schooldag

Hij staat te dralen bij de deur, probeert weg te kruipen achter de rok van zijn moeder. Houdt haar been stevig vast. Hij wil wel, natuurlijk wil hij wel. Maar hij durft niet. Omdat hij weet dat als hij eenmaal dat kleine stapje over de drempel heeft gezet, hij niet meer terug zal kunnen. Of willen. En niet weet wat er erger is.

Hij heeft soms gewoon even een zetje nodig. Een lieve juf, die hem kordaat bij de hand pakt, hem midden in de kring zet, en naast hem blijft staan als hij vertelt. Die zorgt dat er geluisterd wordt, niet onderbroken.

Levenslessen van een moestuin

Bloed, zweet en tranen. En dat maandenlang. Water, mest, nieuwe aarde, een liedje op zijn tijd. Tender Loving Care. En aandacht natuurlijk. Ochtenden lang zit ik op mijn balkon de plantjes te bewonderen. Het zijn net mensen.

Zo heeft de doperwtenplant de neiging om zich om de planten naast zich te slingeren. Ook al begeleid ik zijn takjes steeds vriendelijk weer terug naar zijn eigen pot, na een nachtje slaagt hij er altijd in zich vast te klampen aan zijn buren. Een aubergine ofzo. Of een augurkenplant. Die vervolgens spontaan afsterft.

En dan de tomatenplant. Gekregen van zuslief, waar hij in haar kas welig tierde (of telig wierde, daar wil ik vanaf zijn). Na overplaatsing in een bescheiden potje op mijn balkon ziet hij er ondanks stralende zon op zijn bolletje maar treurig uit. Het resultaat is niet altijd recht evenredig met de geleverde inspanning. Er zijn altijd andere factoren in het spel. Soms wijsheid. Maar vaker nog geluk. Of een kas. Of de ruimte om te groeien.

Tijdens een borreltje op mijn balkon attendeert een vriend me erop dat mijn mooie plantenrek er toch deels ook wel een beetje als een graftuin uit ziet. De doperwten hangen er inderdaad wat bruinig bij. Na zaaien, niet vergeten te oogsten. Ook zoiets.

Na maanden en maanden is het dan eindelijk zover. Aan mijn tomatenplant prijken maarliefst drie rode bolletjes. Je oogst niet altijd wat je zaait, maar van wat je wel oogst leer je soms heel veel meer.